Arthur: “Soms is aanvaarden de gemakkelijkste optie”

“Ik ben een gelukkig persoon: heel happy en optimistisch met een ‘yolo’-gehalte. Ik ben nog jong en wil nu vooral genieten van het leven. De grote verantwoordelijkheid die bijvoorbeeld bij een job komt kijken, mag nog even op zich laten wachten. Van de gedachte alleen krijg ik al stress, maar ooit wil ik dus wel een echte job uitoefenen.

Ik heb dan ook geen probleem om een klein schakeltje te zijn in het systeem, ook al is dat systeem niet helemaal perfect. Ik zie mezelf niet als een wereldverbeteraar. Je hebt maar één leven. Ik wil de beperkte tijd die ik heb niet helemaal spenderen aan het verbeteren van een systeem. Daar ben ik te egoïstisch voor.

Mijn algemene visie om gelukkig te zijn, is dan heel simpel. Je moet niet te veel stilstaan bij de dingen, maar dingen leren accepteren. Dat is ook deels de oorzaak van mijn geluk. Je kan je altijd verzetten tegen zaken, maar vaak heeft het geen zin. Soms is aanvaarden de beste en gemakkelijkste optie.

Ik heb het feit dat ik homo ben dan ook redelijk rap aanvaard. Door te veranderen van studierichting toen ik zestien jaar was, had ik plots meer vrije tijd. Ik ben toen begonnen met theater en daar bloeide ik echt open. Ik heb op dat moment echt mijn plekje gevonden en beseft dat ik homo ben. Ik had het daar niet echt moeilijk mee. Het is nu eenmaal hoe ik ben, maar tweehonderd procent zeker ben je nooit. Ik label mezelf nu als homo, maar misschien denk ik er binnen vijf jaar anders over.

Mijn ouders waren enorm verrast toen ik het hen vertelde. Zij hadden nooit gedacht dat ik op jongens zou vallen. Ik heb ook nog nooit een vriendje mee naar huis genomen. Veel mensen twijfelen dan ook vaak aan mijn geaardheid. Ik ben geen stereotiepe homo en loop ook niet te koop met mijn geaardheid.

“Ik heb best een grote mond, je zet mij niet zomaar aan de kant.”

Uiteraard heb ik enkele tegenslagen gekend. Een vriend heeft mij laten vallen toen ik hem het nieuws vertelde, maar dan denk ik: ik ben beter af zonder hem. De grote horrorverhalen die je vaak hoort over gay bashing heb ik gelukkig nog niet meegemaakt. Dat is te danken aan mijn karakter, denk ik.

Ik heb best een grote mond. Dat zit in mijn genen. Maar het is denk ik ook een soort verdedigingsmechanisme. Als je mensen overrompelt met je extraverte uitspraken, zal je volgens mij minder rap te maken krijgen met uitsluiting. Ik laat mij gelden en zie dat als een voordeel. Je zet mij niet zomaar aan de kant.

Ik ben dus nogal extravert en vrienden zijn belangrijk in mijn leven. Eenzaamheid is voor mij dan ook een heel eng begrip. Ik kan gerust een hele avond alleen zijn, maar met tegenzin. Een hele week zonder enig sociaal contact? Ik word al gek van de gedachte alleen. Daarom zou ik nooit in de stad kunnen wonen zonder mijn vrienden. Ik wil met hen kunnen feesten en plezier maken. Nog even genieten van mijn jeugd, nu het nog kan.

Ik besef dat ik de verantwoordelijkheden in het leven niet eeuwig kan blijven wegschuiven. Op een bepaald moment zal ik wel moeten toegeven. Maar ik hoop dat hoe meer levenservaring ik heb, hoe beter ik zal kunnen omgaan met stress. Maar dat kan ik nu nog niet. Ik ben nog niet op honderd procent van mijn kunnen. Binnen enkele jaren zal dat wel het geval zijn en dan kan ik een goede start nemen.”