Kossar: “Wanneer ik echt gelukkig ben, gaan mijn grijze haren vanzelf weg”

“Lawaai kan ik niet meer verdragen sinds ik in België woon. Mijn ogen zijn hier opengegaan, ik besef nu pas hoe slecht de situatie in Irak was. Maar gemakkelijker is het hier niet voor mij.

Ik prijs mezelf wel gelukkig. Ik hou van het land en dan vooral van de stad Antwerpen. Ik haat Brussel, gewoon omdat het Antwerpen niet is. Ik bezoek wel eens een andere stad, maar na een dag mis ik mijn stad te hard en moet ik terugkomen. Al wat ik heb, is hier: mijn vrienden, mijn advocaat,… Ik ken niemand buiten de stad.

Toen ik negen jaar geleden hiernaartoe kwam, had ik nog geen grijze haren. Ik ben amper 26 en de helft van mijn haar is grijs, dat is de laatste jaren gebeurd. Stress doet dat nu eenmaal met haar. Maar wanneer ik echt gelukkig ben, gaat die grijze coupe automatisch weg.

Ik wacht al jaren op papieren. Mensen vragen mij wat ik ga doen wanneer ik eindelijk papieren krijg. Ik vind dat een mooie vraag. Wat ik ga doen is: mijn leven stap voor stap opbouwen. Zoals alle mensen dat moeten doen. De eerste stap is een plek vinden om te wonen, de tweede stap werk vinden en dan hoop ik een lieve vriendin te vinden met wie ik kindjes kan krijgen. Wat voor werk maakt me allemaal niet uit, zolang ik maar iets kan doen om geld te verdienen.

“Zonder papieren ben je niemand.”

Behalve het feit dat ik geen papieren heb, vind ik het heel moeilijk om zonder mijn ouders te leven. Ik ben helemaal alleen van Irak naar hier gekomen en mis hen iedere dag, het is niet gemakkelijk om hier alleen te zijn. Ik ken veel mensen maar heb maar drie echte vrienden. Wanneer ik geen eten heb, geven zij mij af en toe geld, maar dat kunnen ze niet blijven doen. Dus heb ik vaak honger. Mijn grootste wens is dan ook nog eens te kunnen eten uit de hand van mijn moeder.

Ik hou van Antwerpen, maar zonder papieren ben je niemand. Ik heb geen job, geen huis, op papier besta ik niet. Maar de mensen hier respecteren en helpen mij. Natuurlijk zijn er ook slechte ervaringen. Sommige mensen doen of ze mij niet zien. Ik vraag iemand de weg, en dan loopt die gewoon voorbij. Dan lijkt het alsof ik echt niet besta.

Van 2010 tot 2014 had ik een vriendin. Haar mis ik meer dan ik papieren mis. Zij maakte mij echt gelukkig, maar voor haar ging het niet meer. Nu zijn we mijlenver van elkaar verwijderd. Liefde is al het mooie van het leven. Het is zo belangrijk respect voor elkaar te hebben en mooie woorden met elkaar te delen. Je moet het mooie toelaten.”