“Mensen kijken naar me alsof ik een alien ben. Ik wil niet veralgemenen, maar sommigen monsteren mij van kop tot teen . Ze geven mij het gevoel dat ik hier helemaal niet hoor. Deze boodschap komt aan als een klap in mijn gezicht. Hoewel ik me altijd voor 200% inzet om erbij te horen, word ik van kleins af aan gediscrimineerd. Het maakt niet uit hoe hard ik mijn best doe, ik ben altijd het zwarte schaap.

Ik ben geboren in Marokko. Op vijfjarige leeftijd verhuisde ik naar België. Sindsdien woon ik in Hasselt. Mijn familie is altijd open-minded geweest. Jaren geleden gingen we ons geloof actiever belijden.  Het was een fijne en geleidelijke overgang. Ik genoot van het aangename gevoel, dat de islam me gaf. Hoewel ik dat helemaal niet had gepland, is mijn religie nu een belangrijke deel van mijn leven geworden.

Vandaag ben ik leerkracht islam. Ik ben zeer actief in de Hasseltse Integratieraad. In de moskee heb ik een vereniging: de Vrouwen van de Toekomst. We steunen campagnes, zoals Kom op tegen Kanker, door geld in te zamelen. Daarnaast geven we lezingen om de misvattingen over de islam weg te werken. Veel mensen weten immers niet wat onze religie inhoudt. Wat iedereen moet weten is dat de Koran mensen redt door slechte dingen te verbieden.

Toch zaait IS dood en vernieling in naam van hun godsdienst. Daar klopt geen hout van. Als je onschuldige mensen vermoordt, dan dood je de hele mensheid in de ogen van Allah. Ik noem IS liever Daesh omdat ze geen staat hebben, maar omdat het een beweging is. Daesh betekent namelijk Islamitische Staat in Irak. Sinds de opkomt van Daesh zijn de Belgische moslims nu duidelijk de zondebokken van deze tijd. Er is echter een wereld van verschil tussen de islam en de Daesh. Waar zij mee bezig zijn, dat is barbaars en onmenselijk. Kijk naar de seksslavinnen, of het martelen, het vermoorden, het betasten van kinderen. Alleen al het kijken naar een vrouw met lust is not done in de islam. Wat de Daesh doet, is volstrekt verboden in ons geloof.

Op school word ik wel gesteund door mijn collega’s. Op zulke momenten ben ik gelukkig. Vroeger las ik alle negatieve reacties van onwetende mensen op Facebook. Daardoor voelde ik me echt razend. Jammer genoeg klinken holle vaten het hardst.

Vaak probeer ik het verschil uit te leggen tussen die barbaarse terroristen en ons. Het zijn de moeilijkste momenten voor mij wanneer ik negatieve feedback krijg. Soms ga ik een discussie met die mensen aan. Het heeft echter geen zin, want ze schuiven later de schuld weer in de schoenen van de moslims.

De slechte daden van een moslim staan altijd in de schijnwerpers. Een islamiet is eerst een mens, en dan pas een gelovige. Het goede of het kwade zit in een persoon. De islam heeft hier beslist niets mee te maken. Het is je persoonlijkheid die bepaalt of je de waarden en de normen van de maatschappij respecteert.

Als de moslimhaat de komende jaren gaat escaleren, vrees ik dat er geen toekomst voor ons is in het Westen. Het is misschien een hyperbool, maar zo keren we terug naar de Nazi-mentaliteit. Er komen steeds meer rechtse partijen aan de macht in Europa. Daar schrik ik toch even van. Ik vrees niet voor mijn toekomst, maar wel die van mijn dochter. In wat voor een wereld zal zij moeten leven? Het zou prachtig zijn moest iedereen elkaar als gelijk beschouwen. Samen vredevol in een gemeenschap leven, waarom zou dat niet kunnen? We zijn in eerste instantie allemaal mensen.

Het onderwijs vormt de komende generaties. Daarom leer ik mijn leerlingen dat ze iets nooit blindelings mogen geloven. Wat de media ons laat zien, is soms maar een fractie van de werkelijkheid. Ik speel vaak met vergelijkingen in mijn les zodat de kinderen leren dat nuancering belangrijk is. Zelf ben ik ook kritisch over alles. Ik wil geen hokjesmentaliteit in mijn klas. We zijn open geesten, kritische wezens. We moeten verder kijken dan onze neus lang is. Als er een aanslag gepleegd wordt door terroristen, dan geef ik een lezing aan alle leerlingen van de school om alle vooroordelen en taboes te doorbreken. De fundamenten van de maatschappij liggen immers in de handen van het onderwijs.

Mijn boodschap aan andere leerkrachten is: plaats geen stempel op je leerlingen. Geef iedereen gelijke kansen. Behandel hen op de juiste manier en ze zullen je respecteren. Niemand is volmaakt, dus heeft niemand het recht om te oordelen. Breek die muur van vooroordelen, spreek met je moslimbuur, met mij, durf te vragen. Ik ben een leerkracht, maar ook ik droom van een betere wereld.”

Ondernemer, doorzetter, vrolijk.

Als ik met mijn dochtertje samen dingen kan doen.

Elke vorm van discriminatie.

Interview en foto door Aylin Koksal.