“Ik zet mezelf nooit op de eerste plaats. Ik denk altijd eerst aan anderen en cijfer mezelf weg. Daarom help ik graag mensen: dan ligt de focus minder snel op mezelf. Hoe minder je opvalt, hoe minder kans je hebt om gepest te worden. Soms wil ik echt onzichtbaar zijn, en in een stad is het heel gemakkelijk om te verdwijnen.
Onzichtbaarheid heeft vaak te maken met het niet-communiceren. Ik ben verschrikkelijk slecht in communiceren. Ik pieker over van alles en nog wat, maar geef zelden mijn mening. Wat ik niet over mijn lippen krijg, verwerk ik in mijn poëzie. Dat is mijn uitlaatklep. Ik heb bijvoorbeeld een gedicht geschreven over wat ik zou willen zeggen tegen mijn pesters als we 23 jaar verder zijn.
Daarin zeg ik onder andere ‘bedankt’ want ik denk dat het mij een sterkere persoon zal maken. Nu is die dankbaarheid nog ver te zoeken. Ik zit in een slechte periode. Ik heb onlangs beslist mij voor de derde keer te laten opnemen. Binnen twee weken is het zo ver. Dat lijkt misschien niet lang, maar voor mij is dat een eeuwigheid.
“Ik weet dat ik de komende veertien dagen amper iets zal eten.”
Ik weet dat ik de komende veertien dagen amper iets zal eten, want een opname betekent ook meer gewicht. In het centrum word je namelijk verplicht bepaalde hoeveelheden te eten. Tijdens de maaltijden hangt er een echte begrafenissfeer in de refter. Een doodse stilte. Er zijn altijd wel mensen die stiekem eten proberen weg te moffelen. Maar tevergeefs: de begeleiders houden iedereen goed in de gaten. Ik wil dan ook zo snel mogelijk zo veel mogelijk afvallen. Volgende week zal je waarschijnlijk al het verschil zien.
Ik zal weer minder eten als ik na vier weken terug thuis ben. Ik heb al dat eten niet nodig om te overleven. Nu leef ik op groenten, fruit, water en crackers. En ik merk dat het gemakkelijker is om mijn gevoelens onder controle te houden. Want ik draag elke dag een masker: ik laat mijn ware gevoelens niet zien.
“Hoe minder je eet, hoe meer je gevoelens afgestompt worden.”
Hoe minder je eet, hoe meer je gevoelens afgestompt worden. Je functioneert op automatische piloot. In die toestand is het veel gemakkelijker om niet te focussen op mijn eigen emoties. Met een overvolle maag stort ik rapper in. Dan kan ik mijn masker niet ophouden. Als ik weet dat ik een moeilijke dag voor de boeg heb, zal ik bewust minder eten.
Ik ben soms wat bang voor de toekomst. Ik denk niet dat ik ooit helemaal zal genezen. Elke tegenslag zal een gevaar zijn, een reden om minder te eten. Ik ben een controlefreak: vanaf het moment dat ik over een bepaalde situatie geen controle meer heb, zal ik iets anders zoeken dat ik wel in de hand heb: mijn gewicht. Er is geen knop die die gedachte kan ‘uitzetten’.
Toch besef ik dat ik al een hele weg heb afgelegd. Ik strijd al bijna vier jaar tegen mijn eetstoornis en het besef dat na zoveel tijd nog steeds zoveel mensen mij steunen, is een drive om te blijven gaan. Door hen geef ik de moed niet op. En ik heb iets heel belangrijks geleerd: je bent nooit te dik of te mager om hulp te vragen.”
Dik, lelijk, streber
Oorlog. Die mensen hebben het nog erger dan ik.
Skyscraper van Demi Lovato
Demi Lovato, een Amerikaanse zangeres die zelf een eetstoornis heeft gehad. Ik zou best wel wat goede raad van haar gebruiken.
De Meir. Er hangt daar zo’n leuke sfeer.
Interview en foto’s door Hannelore Bara
Gekwetst
Hallo daar!
Ondertussen is jullie geweldige gedrag ongeveer 23 jaar geleden,
Ik heb er heel lang de gevolgen van gedragen, maar gelukkig behoort ook dat nu tot het verleden.
Ik heb jullie lang verwenst en misschien doe ik dat nog steeds diep vanbinnen,
Toch schenk ik er geen aandacht meer aan, in mijn hart zitten alleen nog echte vrienden en vriendinnen!
Jullie hebt me ontzettend veel pijn gedaan,
Met wat de mooiste tijd uit iemand zijn leven zou moeten zijn, zijn jullie bij mij aan de haal gegaan.
Mijn leven is een tijdje een puinhoop geweest, omdat jullie het op zijn kop hadden gekregen,
Opruimen heeft lang geduurd en was ontzettend zwaar, nu sta ik waar ik wil staan, maar jammer genoeg heb ik ooit ook aan de afgrond gelegen.
En toch, toch zou ik je eigenlijk nog iets moeten zeggen: “dankjewel”,
Ik heb inderdaad afgezien en pijn gehad, maar sterker ben ik nu wel.
Jullie hebben een deel van mijn hart bevroren, een belangrijk deel: het deel van zelfvertrouwen,
Het heeft lang geduurd, maar vandaag zeg ik, met enige trots, dat ik er in geslaagd ben om het opnieuw op te bouwen.
Misschien ben je er niet in geïnteresseerd, maar: ik ben gelukkig!
Hopelijk jullie ook en hopelijk heb je daar nu geen kicks van pesten meer voor nodig.
Och ja, waarom zou ik ook nog woorden aan jullie schenken???
Je hebt me harder gekwetst dan ik ooit had gewild, maar waarschijnlijk heb je (nog) nooit de tijd genomen om ook daar aan te denken!
