Abdel: “We waren de Bonnie en Clyde van Antwerpen”

“Ik ben 29 jaar en de tijd tikt. Geloof me: het gaat fucking snel, dat had ik nooit gedacht. Daarom wil ik zo snel mogelijk gaan werken, dat is de enige manier om te verkrijgen wat ik echt wil. Maar met mijn strafblad is dat moeilijk, zeker in de beveiligingssector, waarin ik zou willen starten. Dat is echt iets voor mij want ik ken de andere kant, ik weet waarop ik moet letten, wat opvallend gedrag is. Ik zou me goed kunnen inleven. Maar met mijn strafrechtelijk verleden maak ik geen schijn van kans.

Mijn vader is leerkracht, mijn moeder beëdigd tolk en hun zoon crimineel. Anderen zien mij momenteel als mislukt. Velen ontwijken mij omdat ze niet weten waar ik mee bezig ben. Maar de mensen die mij echt kennen, steunen mij en reiken mij de hand. Ze weten van hoe ver ik kom. Ik ben iemand die veel belang hecht aan vriendschappen, en dat weten mensen ook.

“Mijn vader is leerkracht, mijn moeder beëdigd tolk en hun zoon crimineel.”

Familie is belangrijk voor mij, nu meer dan vroeger. Toen was ik jong en had ik andere prioriteiten. Ik was altijd op zoek naar meer, meer, meer. Tot ik, na drie jaar gevangenisstraf, niets meer had: ik was mijn vrijheid kwijt, mijn familie, en mijn relatie was op de klippen gelopen.

In het totaal heb ik zesenhalf jaar vastgezeten. Ik ben niet fier op wat ik heb gedaan: inbraken, oplichting, diefstal; eerst zonder geweld maar later ook met geweld en wapens… Goh, het is een lange lijst. Toen ik twaalf of dertien jaar was, begon dat met kwajongensstreken. We hadden een groepje en de ene wilde zich al wat meer bewijzen dan de andere. Ik kreeg van thuis uit wel wat discipline en waarden en normen mee, daar was ik dan ook vrij braaf.

Op school waren mijn punten goed, maar mijn gedrag niet. Ik heb heel wat scholen afgeschuimd, ook wel omdat we vaak zijn verhuisd. Toen we in Deurne gingen wonen, was dat dicht bij Borgerhout, de link met criminaliteit is snel gelegd, zeker toen. En zo is dat begonnen. Maar je kan zo iets moeilijk op je omgeving steken, ik geloof dat het vaak gewoon je eigen keuze is.

“Ik besef dat ik niet altijd een goed voorbeeld voor hen was.”

Ik ben de oudste van zeven broers en zussen, twee van hen heb ik niet zien opgroeien doordat ik in de gevangenis zat. Ik besef dat ik niet altijd een goed voorbeeld voor hen was. Ik ben heel blij dat ze zo braaf zijn. Soms té braaf (lacht). Mijn ouders zijn vlak na mijn geboorte gescheiden, ik heb ze nooit samen gekend. Met mijn moeder heb ik nog steeds een goede band. Ze is mij altijd blijven steunen. Voor haar wil ik het nu ook beter doen. Ik wil niet dat ze zich gefaald voelt, wat nu wel zo is denk ik. Bij mijn vader zal het nog wel even duren voor ik zijn respect terugwin.

Terug buiten zijn voelt bevrijdend langs de ene kant, maar langs de andere kant ook beperkend. Ik had echt een cultuurshock toen ik weer vrij kwam. Ik ben nu zeven maanden vrij. Ik was 21 toen ik kwam vast te zitten. Toen had ik een heel andere kijk op de wereld. Alles mocht en alles kon. Ik had een vriendin die haar mannetje kon staan en het ook niet al te netjes nam met de regels. We waren een soort van Bonnie en Clyde van Antwerpen. Ik was een verschrikkelijke materialist. Ik hechtte veel belang aan hoe ik eruit zag, hoe mensen over mij dachten. Elke week ging ik naar de zonnebank en de kapper, ik had Gucci, Prada, noem maar op.

Ik leefde op een wolk, een fantasie die de rechter heeft doorprikt toen hij mijn straf uitsprak. Anders was ik zo nog lang zo blijven doorgaan. Wie weet wat er allemaal kon gebeurd zijn. Een groot deel van mijn vrienden van toen staat op een dodenlijst. Diegenen die hier op het gebied van drugs de touwtjes in handen hadden, zitten ondergedoken in Marokko of elders.

“Ik heb het niet meer nodig.”

Ook ik was actief in het drugsmilieu: ripdeals, diefstallen; ik was er niet vies van. Ik wilde in die tijd van alles proeven. Het was een ontdekkingsreis, maar nu heb ik het er wel mee gehad. Die ontdekkingsreis is niet meer relevant voor mij, ik heb het niet meer nodig. Wat ik nu nodig heb, is een houvast en daar ben ik naar op zoek. Ik probeer in te halen waar ik mijn steken heb laten vallen.

Ik wéét van mezelf dat ik kan studeren en ik probeer mijn intellect nu dan ook te gebruiken in positieve zin. Dat nachtleven en alles wat erbij komt kijken, heb ik losgelaten en ik probeer nu te gaan voor huisje, tuintje, vrouwtje. Anders heeft het voor mij geen zin om te gaan werken, terwijl ik weet dat je zo makkelijk aan geld kunt komen op een andere, makkelijke manier. Daarom bijt ik nu ook op mijn tanden.

Toch geeft het nog altijd een kick, die microbe zit er nog altijd in. Maar ik doe het niet meer omdat ik weet dat er op de één of andere dag iemand komt die nog veel gekker is en veel meer te verliezen heeft, of juist níets meer te verliezen heeft, die je zonder verpinken een kogel door het hoofd jaagt.

Het is één grote leerschool, hoe je het ook draait of keert. Je bent wie je bent door alle foute en juiste keuzes die je maakt in je leven. Alles wat is fout gelopen is op een bepaalde manier ook een deugd geweest, want je hebt eruit kunnen leren. Je mag niet bij de pakken blijven zitten, je staat elke keer weer op en je bokst verder. Je blijft doorgaan en dat is bewonderenswaardig genoeg, zelfmedelijden en klagen helpen daar niet bij. Je moet denken: ‘fuck it’, ik heb misstappen begaan en dingen die helemaal niet door de beugel kunnen. Ik ben door het oog van de naald gekropen; maar nu ben ik híer.”