“Elke minuut van mijn leven telt. Ik kan nu genieten van de kleine dingen. Iedereen heeft zijn eigen verhaal, ik wil graag dat van mij met u delen. Ik was een drugsverslaafde. Dertig jaar lang gebruikte ik heroïne. Vandaag betekent het leven meer voor mij, daarom probeer ik zo goed mogelijk mijn plan te trekken. Mijn naam is Paul. Ik ben trots dat ik clean ben.

Ik heb een fantastische jeugd gekend met veel luxe. Als laatkomer in ons gezin, werd ik rot verwend door mijn ouders. Alles wat ik wilde, kreeg ik van hen. Toen ik een motor wilde hebben, stond die een paar dagen later in de garage. Mijn broers stikten van jaloezie.

“Als ik erover nadenk, ben ik met drugs begonnen uit nieuwsgierigheid en pure meeloperij.”

Op mijn vijftiende brachten foute vrienden mij in aanraking met drugs. Daar ging het mis. Een nieuw, duister hoofdstuk begon in mijn leven. Als ik er nu over nadenk, ben ik met drugs begonnen uit nieuwsgierigheid en pure meeloperij. Vrienden betekenden veel voor me, daarom wilde ik er altijd bij horen. Op mijn achttiende verloor ik mijn ouders. Mijn moeder had kanker en mijn vader had last van aderverkalking. Mijn wereld stortte plots in. Het druggebruik liep uit de hand. Ik ben er nooit in geslaagd om hun dood te verwerken.

Ik heb zotte jaren meegemaakt waarin ik veel uitging en experimenteerde met drugs op muziek. Mijn tattoos zijn een herinnering aan die roekeloze tijd. De soort drugs die ik nam, was afhankelijk van het muziekgenre van die periode. In de jaren’90 gebruikte ik veel xtc, daarvoor voornamelijk speed.

Aan alle mooie liedjes komt een eind. Ik had mijn verslaving niet langer onder controle. Doordat ik in armoede leefde, begon ik misdaden te plegen. Niet veel later belandde ik in de gevangenis waar ik vier jaar heb gezeten. Toen ik vrijkwam, waren mijn vrienden nergens te bespeuren. Zodra ik arm werd, hebben ze mij als een baksteen laten vallen. De meesten hadden ondertussen een mooi leven met huisje, tuintje, beestje. Ik paste niet in dat plaatje.

Vanaf toen leefde ik op straat. Als je dakloos bent, beteken je niks meer voor de maatschappij. Bushokjes, metrostations en parkings werden mijn nieuwe slaapkamer. De Antwerpse straten waren mijn thuis. Op een dag ging ik langs bij De Steenhouwer, een dagopvangcentrum voor daklozen. Daar mocht ik helpen met de afwas. Beetje bij beetje groeide er een vertrouwensband tussen mij en de maatschappelijk werkers. Ik leerde nieuwe vrienden kennen. Dat is wat miserie doet: ze brengt mensen samen.

“Vandaag ben ik vier jaar clean.”

Vandaag ben ik vier jaar clean. De Steenhouwer heeft me geholpen uit die diepe put te klimmen. Ik ben dankbaar dat ik een nieuwe familie heb gekregen. Ik woon nu al drie jaar in hetzelfde appartement, dat is nog nooit eerder gebeurd. Met kleine stapjes ga ik vooruit. Ergens frustreert me dat, omdat ik veel vooruitgang wil boeken. Maar gelukkig sta ik niet stil, dat is tenminste al iets. Ik drink wel zes pinten per dag, die alcohol heb ik nodig om een stap te durven zetten. Als ik mezelf moed indrink, kan ik alles weer aan. Die zelfmedicatie zal ik altijd nodig hebben in mijn leven.

Ik kan niet leven met regels, zo ben ik in de problemen terechtgekomen. Maar uiteindelijk heeft iedereen problemen, ook zij die bovenaan de ladder van de maatschappij staan. Ik heb heel veel tijd verloren in mijn leven. Maar weet je wat het belangrijkste is dat ik geleerd heb? Dat je het leven moet nemen zoals het is en daar het beste van moet maken. Ik heb ondertussen vrede gesloten met de gedachte dat ik nooit meer in een huis zal wonen of in een Porsche zal rondrijden. Na dertig jaar heroïnegebruik ben ik blij dat ik nog leef.”

Empathisch, sociaal en vredelievend.

Vrienden en een goed lief.

Hotel California van The Eagles.

De Steenhouwer (dagopvangcentrum). Ik vermijd de stadsdrukte liever.

Interview en foto’s door Gioia Arduini.