Luk: “Ik ben er nog, daaraan trek ik me op”

“Life is music, dat zeggen ze toch altijd, he? Volgens mij klopt dat echt. Ik heb thuis meer dan duizend cd’s. Het eerste wat ik ‘s ochtends doe, is naar de woonkamer gaan om muziek op te zetten. Om het gevoel van alleen zijn wat te doorbreken, maar ook gewoon omdat ik ervan geniet. Mensen die regelmatig over de vloer komen, weten dat: bij mij staat er altijd muziek op.

Ik drum sinds m’n achtste en heb ook altijd in groepjes gespeeld. Dat ik nu opnieuw in een bandje zit, is meer dan ik ooit had durven dromen. ’Ik zal nooit meer kunnen drummen’, was mijn eerste gedachte toen ik wakker werd na mijn ongeval. Ik heb net mijn zoveelste operatie achter de rug en binnen 2 weken kan ik dus opnieuw beginnen drummen, dat betekent geluk voor mij. Ook al werkt mijn schouder werkt niet altijd mee en vergt het heel wat meer inspanning dan voordien, het maakt mij gelukkig.

Ik sta zeker en vast anders in het leven dan voor mijn ongeval. Vijftien seconden langer in die wagen en ik had hier nu niet meer gezeten. Ik ben door het oog van de naald gekropen, dat besef ik maar al te goed. De eerste vijf jaren waren een hel. Ik had enorm veel nachtmerries, en 23 januari -de dag waarop het ongeval gebeurde- blijft een moeilijke dag. Ieder jaar opnieuw probeer ik tijdens deze dag zoveel mogelijk afleiding te zoeken, maar ‘s avonds flitst de film gegarandeerd opnieuw voorbij.

“Aanvaarden dat je niet meer alles kunt, is een lange weg.”

In het begin heb je zoveel vragen, zoveel frustraties. Het duurt lang voor je de focus van wat je niet meer kan, verlegt naar datgene dat je wél nog steeds kan. Ik werd enorm opstandig omdat ik het niet wou, maar ook niet kon aanvaarden. Ik ken mensen die er veel erger aan toe zijn dan ik, mensen die niet eens de mogelijkheid hebben hun brandwonden onder hun kledij te verbergen. Als ik zie wat zij van hun leven proberen te maken, daar neem ik mijn hoed voor af. Brandwonden overkomen je, het is niet iets waar je om vraagt. Aanvaarden dat je niet meer alles kunt, is een lange weg. Ermee leren leven is er een die simpelweg nooit stopt. Het besef dat die verwondingen er voor de rest van je leven zullen zijn, is een slag in het gezicht.

Wanneer mensen zeggen dat ze hun been hebben gebroken weet de buitenwereld waaraan ze zich kunnen verwachten, maar als je zegt ik heb brandwonden, tja… Mensen die ik tien jaar niet meer had gehoord stonden aan mijn ziekenbed terwijl heel wat zogezegd goede vrienden van de aardbol zijn verdwenen. Nooit meer iets van gehoord. Ze zeggen altijd dat je je echte vrienden pas leert kennen in moeilijke situaties, dat is ook echt wel zo.

Hoewel ik in het brandwondencentrum heel zware tijden heb beleefd, is het toch een plek waar ik nog vaak en met veel plezier terugkom. Dat klinkt misschien raar, maar naast alle stress, pijn en miserie heb ik er ook een hele hoop warme mensen leren kennen. Aan hen heb ik enorm veel te danken.

Ik heb geleerd om opnieuw gelukkig te zijn en sta weer positief in het leven. Ik trek me op aan het feit dat ik er nog ben en besef dat ik op een of andere manier geluk heb gehad. Mijn goede raad? Wees gelukkig met de dag zoals hij komt en maak je vooraf geen zorgen, je creëert enkel vragen waar je op voorhand toch geen antwoord op hebt.”