“Ik ben Marc, 53 jaar en vader van een dochter, Yasmine. Ik ben gescheiden, maar mijn dochter woont bij mij. Ze is ondertussen 13 jaar oud en het loopt heel goed. Ik ben wel volledig verlamd en zit in een rolstoel. Daarom zit ik een systeem van begeleid zelfstandig wonen. Dat betekent dat je assistenten kan oproepen als je hulp nodig hebt.

Geluk betekent voor mij dat ik zoveel mogelijk mijn leven kan doen slagen, rekening houdend met mijn handicap. Ook vind ik het belangrijk dat ik aan mijn dochter de ondersteuning kan geven die ze nodig heeft. Ik ben dus pas gelukkig als mijn handicap voor mijn dochter geen belemmering vormt om gelukkig te zijn.

Het moeilijkste moment in mijn leven was het moment dat ik te horen kreeg van een arts dat ik waarschijnlijk de rest van mijn leven verlamd zou blijven. Dat was na mijn ongeval. Ze zeiden dat ze me wel nog zouden opereren, maar dat ze geen resultaten konden garanderen. Dat kwam natuurlijk wel hard aan. Dan weet je opeens niet meer wat de toekomst zal brengen.

Eigenlijk was het een soort wedergeboorte. Je begint een nieuw leven in een nieuw lichaam. Zo voelt het. Je wordt wakker na de operatie en je moet terug van begin af aan proberen beweging te krijgen in je lichaam. Dat lukt in het begin helemaal niet meer.

Ondertussen kan ik wel terug redelijk wat voelen en zelfs bewegen, maar jammer genoeg niets functioneels. Dat zal waarschijnlijk niet meer terugkomen, er is een limiet aan het revalideren.

Hopelijk zal ik in de toekomst nog wel wat kunnen verbeteren, maar die kans is klein. Ik hoop dus dat ik nog kan blijven leven zoals ik nu leef. Verder hoop ik dat mijn dochtertje zonder problemen voort kan opgroeien zonder op het verkeerde pad te geraken.

Antwerpen is majestueus, Gent zit vol cultuur, Brussel is groot en belangrijk, maar Hasselt is voor mij de meest frisse stad van België. Ik hou toch niet zo veel van die grote steden, ze verliezen een beetje hun persoonlijke cachet. Op het platteland zou ik ook graag wonen, maar ik denk dat ik dat wel na enkele weken beu zou worden.

Mijn plaats in de maatschappij zie ik voornamelijk als vader voor mijn dochter. Daarbuiten hoop ik met mijn handicap evenwel mensen te kunnen tonen dat ze met een belemmering toch nog verder kunnen met het leven. Het mag geen excuus zijn om bij de pakken te blijven zitten.

Ik ga zelf naar de winkel om boodschappen te doen, maar eigenlijk kan ik daar niets gaan doen. Ik kan niets uit de rekken nemen, maar ik krijg toch alles opgelost met mijn stem. Zou ik ook dat niet meer kunnen, dan zou ik mijn situatie veel erger vinden. Wanneer je je stem niet meer kan gebruiken, sta je los van de wereld. Daarom vind ik een mentale of verbale handicap veel zwaarder dan een fysische belemmering.

Als we geboren worden, is iedereen gelijk. Maar de bagage die je meekrijgt, kan je niet kiezen. Je kiest niet waar je geboren wordt, wie je ouders zijn, in wat voor maatschappij je terechtkomt. Op basis daarvan word je in een bepaalde richting geduwd. Elke mens zou bij de geboorte moeten meekrijgen om zich daarvan te distantiëren. Je zou eigenlijk omgekeerd moeten leven: oud geboren worden en steeds jonger en gezonder worden.

Ik geloof nog steeds heel erg in de mens, of toch alleszins in het verstand. De rationaliteit, ons redeneringsvermogen zou eigenlijk moeten primeren. Emotie is wel belangrijk, maar je kan het beter enkel in de liefde de vrije loop laten. In de rest van het leven kan je best je rationaliteit laten primeren.“

Als ik op het einde van de dag alles heb kunnen regelen wat ik ‘s morgens voor ogen had.

Hypocrisie. Als we dat uit de wereld kunnen bannen, zal er al veel opgelost zijn.

Ik kan muziek en film heel goed appreciëren. Ik ben daar echter niet zo fanatiek in dat ik dadelijk een heel repertoire van film- of muziekkennis kan tentoonstellen. Als ik een liedje hoor dat ik ken en graag hoor, kan me dat veel deugd doen. Anders ben ik er eigenlijk niet zo mee bezig.

Poetin, ik begrijp die man niet. Eveneens met Obama zou ik graag een gesprek hebben om te weten te komen wat hun drijfveren zijn.

De gezellige drukte in de winkelstraten en op de grote markt.

Interview en foto door Michiel Suls.