Jean-Pierre: “Iemand mogen helpen is voor mij al een beloning op zich”

“Mijn ouders hebben mij een vrije opvoeding gegeven. Ik zat als kind altijd buiten in de natuur en hield ervan om wandelingen te maken. Ik denk dat daar vooral mijn fascinatie van komt voor alles wat groen is. Dat ik ben opgegroeid in een moeilijke financiële situatie deed me weinig. Ik heb nooit anders gekend. Ik zie armoede eigenlijk meer als zegen dan als vloek. Je leert veel meer genieten van de kleine dingen des levens.

Doordat ik geboren ben met een motorische beperking had ik vroeger weinig vrienden. Ik ben eigenlijk altijd alleen geweest. Natuurlijk heb ik ook verlangd naar vriendschap. Maar uiteindelijk moet je jezelf trouw blijven en niet de anderen. De mensen die echt moeite doen om je vriend te blijven, daar heb je veel meer aan.

In vergelijking met mijn kindertijd doet de mening van buitenstaanders me nu weinig. Dat is iets dat ik heb leren aanvaarden. Er zijn altijd mensen die nare dingen tegen me zeggen. Als je daar naar luistert dan word je ongelukkig. Ik heb nu eenmaal een handicap en ik ben inderdaad zwaarlijvig. Een mens wordt spijtig genoeg beoordeeld op hoe hij eruit ziet en niet op zijn karakter. Dat is zo jammer aan onze maatschappij. Mensen beseffen de impact van hun uitlatingen soms niet. Als mensen anderen behandelen zoals ze zelf behandeld willen worden, dan zou de wereld een veel mooiere plaats zijn.

Door mijn motorische beperking en rugklachten heb ik nooit volwaardig werk kunnen doen. Op de middelbare school heb ik een tijdje de opleiding ‘bouw’ gevold, maar dat kon ik gezien de omstandigheden niet aan. Ik heb dan hier en daar een beetje gewerkt en uiteindelijk kreeg ik een uitkering van de ziekenkas. Allemaal zeker geen optimale situaties. Ik ben dus blij dat ik terecht kon bij De Brug Hasselt vzw, een vereniging waar armen het woord nemen.

Ik heb weinig geld. Ik moet toekomen met 50 euro in de week. Toch voel ik me niet arm. Het zijn anderen die me als arm bestempelen. Voor mij gaat het om de basisbehoeften. Ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb geen schulden, ik heb het warm in de winter,… Dat zijn dingen die vele mensen zelfs niet hebben. Aan de andere kant heb ik heel veel tijd. Die tijd besteed ik vooral achter de computer. Ik ben enorm geïnteresseerd in historische gebeurtenissen. Via het internet probeer ik dan allerlei dingen bij te leren. Er zijn zoveel geschiedkundige feiten waar men zich niet van bewust is. Ik vind het bijvoorbeeld fijn om weten dat voor de Roomse kerk de Keltische kerk werd opgericht.

Drie namiddagen in de week werk ik als vrijwilliger op De Brug. Ik begeleid de mensen in ons computerlokaal en help hen zo goed en zo kwaad mogelijk. Het is belangrijk dat ik er voor mensen kan zijn. Om veel te krijgen moet je geven zeg ik altijd. Iemand mogen helpen is voor mij al een beloning op zich. Het idee dat een persoon verder kan door mijn hulp is al voldoende. Door die genoegdoening is dankbaarheid niet meer nodig want het gaat om het geven en niet om het krijgen. Dat is mijn filosofie.

Door mijn religie ben ik nog meer van de natuur beginnen te houden. Ik ben heiden, wat wil zeggen dat de mens een goddelijke of bovennatuurlijke band heeft met de natuur. Bomen, stenen, planten,… hebben een bepaalde kracht, een bepaalde uitstraling. En elk element heeft een eigen verhaal, wat dan weer terugslaat op mijn fascinatie voor geschiedenis. Maar ik vind dat mensen respect moeten hebben voor alles wat leeft. Ik word soms kwaad over wat de mensheid onze aarde allemaal aandoet. Men leeft zo in zijn eigen zelfbeeld dat andere dingen al te vaak moeten wijken. Dat is voor mij oneerlijk en hypocriet.

Mijn rol in onze maatschappij is en blijft eerder onbelangrijk. Je kan plannen, maar uiteindelijk loopt het leven zoals het zelf wil. Voor de toekomst hoop ik één ding, en dat is dat geweld verdwijnt. Er gaat veel te veel geld naar wapens, dingen om elkaar pijn te doen. Men zou beter energie steken in de kwaliteiten van individuen. Als we al die talenten zouden kunnen inzetten, dan leefden we in een paradijs.”