“De periode rond de feestdagen vind ik het moeilijkst. Dan komen slechte herinneringen uit mijn jeugd naar boven. Ik kan nog altijd niet begrijpen dat een ouder zijn kind als een baksteen kan laten vallen. Ik begrijp niet hoe een ouder zo iets kan doen. Maar echt ongelukkig ben ik nooit. Tussen mijn achttien en…
“Life is music, dat zeggen ze toch altijd, he? Volgens mij klopt dat echt. Ik heb thuis meer dan duizend cd’s. Het eerste wat ik ‘s ochtends doe, is naar de woonkamer gaan om muziek op te zetten. Om het gevoel van alleen zijn wat te doorbreken, maar ook gewoon omdat ik ervan geniet. Mensen…
“Ik kan mijn vrienden niet vertellen wat er echt aan de hand is. Ik ben bang dat ik hen verlies, dat ze me zullen veroordelen. Ik wil niet het ‘meisje met boulimie’ zijn, ook al weet ik dat dat ondertussen wel is wie ik ben geworden. Soms heb ik het gevoel dat ik leef in…
“Angst ken ik niet meer. Ik ben 27 jaar en heb alles al gezien. Ik heb mensen zien doodgaan, bommen horen ontploffen, pijn gevoeld. Een beetje bloed schrikt mij niet meer af. Ongerust ben ik wel nog. Over mijn familieleden die hier nog niet zijn. Twee maanden was ik onderweg. Eerst naar Iran, dan naar…
“Ik ben opgegroeid op een boerderij in Loenhout, een boerendorp in het noorden van de provincie Antwerpen. Na mijn middelbare school ben ik hier in Antwerpen verpleegkunde komen studeren aan de Karel de Grote Hogeschool. Ik ben op kot gegaan en ben daarna nooit meer teruggekeerd naar Loenhout. Hier in Antwerpen voel ik mij thuis.…
“Het is enorm gemakkelijk onzichtbaar te zijn in een stad. Al die mensen die het druk druk druk hebben: ze tokkelen op hun smartphone, zitten een krant te lezen en bemoeien zich vooral niet met andermans zaken. Ik kan de hele dag door de stad dwalen zonder ook maar één keer aangesproken te worden. Voor…
“Ik ben zestien jaar. Ik woon in Hoboken, samen met drie broers en een zus. Mijn broertjes zijn anderhalf, vier en negen. Mijn zus is zeven. Ik ben dus de oudste, maar daar ben ik blij om want ik geniet ervan om voor mensen te zorgen. Ze vragen me vaak om hen te helpen met…
“Lawaai kan ik niet meer verdragen sinds ik in België woon. Mijn ogen zijn hier opengegaan, ik besef nu pas hoe slecht de situatie in Irak was. Maar gemakkelijker is het hier niet voor mij. Ik prijs mezelf wel gelukkig. Ik hou van het land en dan vooral van de stad Antwerpen. Ik haat Brussel,…
“Ik ben blij dat ik in België opgegroeid ben en niet in Polen, zoals mijn ouders. Dan was ik niet de persoon geweest die ik vandaag ben. In Polen zou ik waarschijnlijk in de landbouw moeten werken, terwijl ik een echte stadspersoon ben. Ik voel me heel goed in de stad. Ik heb hechte vrienden,…
“Ik ben 29 jaar en de tijd tikt. Geloof me: het gaat fucking snel, dat had ik nooit gedacht. Daarom wil ik zo snel mogelijk gaan werken, dat is de enige manier om te verkrijgen wat ik echt wil. Maar met mijn strafblad is dat moeilijk, zeker in de beveiligingssector, waarin ik zou willen starten.…
