Portfolio Archives: Antwerp

Nuri: “Ik ben dankbaar voor wat ik heb”

"Het is enorm gemakkelijk onzichtbaar te zijn in een stad. Al die mensen die het druk druk druk hebben: ze tokkelen op hun smartphone, zitten een krant te lezen en bemoeien zich vooral niet met andermans zaken. Ik kan de hele dag door de stad dwalen zonder ook maar één keer aangesproken te worden. Voor…

Juliet: “Iedereen mag zijn eigen mening hebben, ook al kwetst die mij”

“Ik ben zestien jaar. Ik woon in Hoboken, samen met drie broers en een zus. Mijn broertjes zijn anderhalf, vier en negen. Mijn zus is zeven. Ik ben dus de oudste, maar daar ben ik blij om want ik geniet ervan om voor mensen te zorgen. Ze vragen me vaak om hen te helpen met…

Kossar: “Wanneer ik echt gelukkig ben, gaan mijn grijze haren vanzelf weg”

"Lawaai kan ik niet meer verdragen sinds ik in België woon. Mijn ogen zijn hier opengegaan, ik besef nu pas hoe slecht de situatie in Irak was. Maar gemakkelijker is het hier niet voor mij. Ik prijs mezelf wel gelukkig. Ik hou van het land en dan vooral van de stad Antwerpen. Ik haat Brussel,…

Kacper: “Ik wil mijn grootouders nog vertellen wie ik echt ben”

"Ik ben blij dat ik in België opgegroeid ben en niet in Polen, zoals mijn ouders. Dan was ik niet de persoon geweest die ik vandaag ben. In Polen zou ik waarschijnlijk in de landbouw moeten werken, terwijl ik een echte stadspersoon ben. Ik voel me heel goed in de stad. Ik heb hechte vrienden,…

Abdel: “We waren de Bonnie en Clyde van Antwerpen”

"Ik ben 29 jaar en de tijd tikt. Geloof me: het gaat fucking snel, dat had ik nooit gedacht. Daarom wil ik zo snel mogelijk gaan werken, dat is de enige manier om te verkrijgen wat ik echt wil. Maar met mijn strafblad is dat moeilijk, zeker in de beveiligingssector, waarin ik zou willen starten.…

Noor: “Het gevoel dat je niet meetelt, is moeilijk van je af te schudden”

“Ik was altijd heel vrolijk en open, misschien een beetje te actief en nieuwsgierig, maar al bij al een opgewekt kind dat wel tegen een stootje kon. Superfamilie, toffe vrienden, alles tip top op school. En dat bleef zo duren tot in het derde middelbaar, toen alles plots misliep. Dat jaar leek de wereld tegen…

Bahar: “Ik geloof in mezelf en dat maakt me sterk”

“Ik was pas vier jaar toen mijn familie van Afghanistan naar Pakistan verhuisde. Van die periode heb ik maar weinig herinneringen. Mijn familie is toen het land ontvlucht voor het Talibanregime, een regime dat mijn oudste zus haar leven heeft gekost. Ik was nog heel klein toen, de sterkste herinnering uit die periode is de…

Sasha: “Verdien ik echt geen nieuwe kans?”

“Ik was twaalf toen ik al moest zorgen voor mijn broertje. De criminele buurt waarin ik opgroeide, bracht me al snel in contact met wapens, drugs, overvallen en prostitutienetwerken. Mijn moeder had andere dingen aan haar hoofd. Elke dag kwam ze met een andere vent thuis. Totdat ze haar hart verloor aan een nieuwe vriend:…

Eline: “Ik zal wellicht nooit helemaal genezen”

“Ik zet mezelf nooit op de eerste plaats. Ik denk altijd eerst aan anderen en cijfer mezelf weg. Daarom help ik graag mensen: dan ligt de focus minder snel op mezelf. Hoe minder je opvalt, hoe minder kans je hebt om gepest te worden. Soms wil ik echt onzichtbaar zijn, en in een stad is…

Robertina: “Voke, eindelijk begrijp ik jou”

“Mijn ouders hebben me altijd gezegd dat ze geen kind hebben opgevoed. Ik was altijd opgewekt. Ik was anders dan alle andere kinderen. Je ligt daar niet wakker van want je denkt dat iedereen speciaal is. Je kon dat zien aan mijn tekeningen. Ik tekende veel gedetailleerder. Ik maakte elleboogjes en knieën altijd met een…